Laatst sprak ik met een collega, die nu programma manager is bij een grote organisatie. Tot haar eigen verbazing constateerde ze dat ze eigenlijk automatisch een soort verandermanager werd door de rol van programmamanager. Daarvoor had ze veel ervaring als projectmanager, en haar observatie was dat dit “veranderaar” gevoel nieuw was en dus niet optrad toen ze projectmanager was.

Daarover doorpratend kwamen we tot enkele mogelijke verklaringen:

– een programmamanager overziet vele projecten en ziet waar het goed gaat en minder goed. Vanuit haar positie kan zij zien waarom dat is: een minder functionerende projectleider, een lastiger lijnmanager, meer weerstand tegen meedoen met projecten, minder budget en aandacht voor minder populaire projecten. Omdat de programmamanager vaak aan de hoogste leidinggevende rapporteert, kan zij deze condities aan de orde stellen bij degene die in staat is iets te doen aan die condities

– omdat je als programmamanager meer met doelen dan met resultaten bezig bent, ben je op een strategischer niveau in de organisatie bezig. Je zit dichter tegen de “core” business en dichter bij de managers die zowel bij projecten maar ook in het lijnwerk last hebben van diezelfde verschijnselen.

– het is ook je eigen ervaring die is toegenomen. Je doet al geruime tijd projecten en programma’s. In het begin van je carriere concentreer je je puur op het behalen van het projectresultaat tegen begrote tijd, kosten en kwaliteit. Naarmate je daar bedrevener in wordt, krijg je tijd voor andere zaken die meer met de context van het uitvoeren van het project te maken hebben. Dus het heeft niet met de rol van programmanager te maken, maar met een ontwikkelingsfase in je carriere.

Wie van de lezers herkent dit? En zijn er andere verklaringen?