Gisteravond een levendige ontmoeting gehad met de eerste twee IPMA-gecertificeerde programmamanagers. Ondanks allerlei kritische opmerkingen over de uitvoering van een dergelijke certificering overheerst bij belangstellenden toch het idee dat dit een stap is die goed is voor het vak. Het vak houdt in dat programmamanager zijn wezenlijk anders is dan het managen van een project. De beoordeling die de eerste twee kandidaten hebben gehad, ademt nog teveel de instelling en systematiek voor projectmanagers. De kritische geluiden van de managers moeten geïnterpreteerd worden als kinderziekten die nu eenmaal optreden bij nieuwe initiatieven.

Professie en markt

Marcel Vastwijk van Twynstra Gudde en Kees van Uden van SNS Reaal hebben zich uit professionele en commerciële motieven onderworpen aan de certificering. De professionele overwegingen, die voor een groot deel van de aanwezigen gelden, zijn: goed voor het vak en je eigen ontwikkeling, goed om je te willen meten aan een externe norm, goed voorbeeld voor anderen in de organisatie. Commercieel: grotere bekendheid van persoon en organisatie, rechtvaardiging tarief, bewijs om aan tafel te mogenen uitstraling in de markt.

Vasthoudendheid

Een mooi voorbeeld van het verschil tussen project en programma noemde Kees van Uden: de competentie luidt vasthoudendheid. De vragen en de insteek van de assessoren was de norm dat projectmanagers goed gefocussed moeten zijn op het afgesproken resultaat en daar strak en zonder omwegen op af moeten gaan. Dat ligt echter voor programmamanagers anders: deze moet juist flexibiliteit tonen om een afgesproken resultaaat te vervangen of te wijzigen in het licht van de doelen. Ook Marcel Vastwijk had last van de strakheid van het systeem: het kunnen aanpassen en wisselen van perspectief (inzoomen op details van een project om daarna weer op een hoog niveau te gaan hangen) kwam niet goed uit de verf.

Op de vraag of zij morgen weer een certificering zouden aanvragen, antwoordden beiden met een volmondig ja. Zij hebben beiden een veel beter gevoel over wat het een programmamanager vraagt en hoe zij zich gedragen ten opzichte van een norm die vanuit IPMA wordt gehanteerd. Zowel de buitenwereld als de eigen organisatie reageren zeer positief op hun diploma. Dat staat volgens mij voor de serieusheid waarmee zij hun vak beoefenen en voor hun inzet om er over na te denken hoe dat vak verder ontwikkeld kan worden.

Gouden tip

De gouden tip voor de geïnteresseerde programmamanager is dat je niet moet wachten als je een mooi programma hebt. Daarna kan het weer jaren duren voordat zich weer een mooi programma aandient. Wachten betekent het risico lopen dat het programma waarover je rapporteert, verouderd is. De indruk dat het hier zou gaan om pilots, is niet terecht. Het IPMA-bestuur en de kerngroep programmamanagement beschouwen dit als eerste ervaringen met een aparte certificering voor programmamanagers die uniek is voor de hele wereld. Uiteraard gaan we aan de slag om de kinderziekten eruit te halen.