“Wat is de grootste faalfactor voor een project of programma?” Deze vraag is mij onlangs gesteld door een groep interim managers van Twynstra Gudde. Ik mocht er maar een kiezen, de belangrijkste. Ik kom uiteindelijk op de opdrachtgever: geen opdrachtgever is het ergst, veel opdrachtgevers iets minder erg. In beide gevallen ontbreekt het de projectleider of programmamanager aan directe een-op-een sturing. Verantwoordelijkheid, eigenaarschap en praktische toegankelijkheid zijn de redenen om zo lang mogelijk aan dit uitgangspunt vast te houden.

Uit de reacties van de interim managers heb ik opgemaakt dat zij de problemen van meerhoofdig opdrachtgeverschap, of het ontwijken van eindverantwoordelijkheid als werkelijkheid in veel organisaties herkenden. Maandag nog vertelden ambtenaren van een ministerie mij weer dat het MT met veel omhaal verklaard had dat een van hen de finale opdrachtgever was. Tot de programmamanager besloot de communicatie over het programma op een bepaalde manier aan te pakken. Toen was een groen licht in haar programmagroep door de communicatiedeskundigen niet meer genoeg. De opdrachtgever liet het hoofd Communicatie toch weer apart een eigen goedkeuring verlenen op het voorstel. Waarom? “Omdat we toch willen dat iedereen het ermee eens is.” En “omdat we dat altijd zo gedaan hebben.”

Daar wreekt zich het doorzettingsvermogen van leidinggevenden. Indekken, geen ruzie willen maken, de lieve vrede bewaren, allemaal overwegingen om toch maar iedereen over zijn eigen stukje te laten beslissen. Tja, dan vraag ik me af waarom zoveel tijd en energie in een programma te steken? Laat het dan maar bij het oude.