Met enige trots overhandigden twee Lelystadse ambtenaren mij de programmabegroting 2009. Voor het eerst zijn zij erin geslaagd doelen, resultaten en financiele middelen te integreren op een strategische manier. Niet alle bestaande producten en diensten “programma” genoemd, maar echt gepresenteerd in acht programma’s met doelen, inspanningen en middelen (de drie W vragen). Dit zijn de speerpunten voor 2009, met expliciet aangegeven wat de prioritaire en wat de lopende inspanningen zijn.

Per programma heeft Lelystad concrete SMART-doelen geformuleerd: bv. een stijging van het percentage inwoners dat zich zeer gehecht voelt aan de buurt en aan Lelystad van 62 (2007) naar 70 in 2009. Daarvoor levert de gemeente een nieuwe derde sporthal, verricht groot onderhoud aan verenigingssportgebouwen en maakt een ontwerp voor een marktplaats. Tenslotte maakt de gemeente zichtbaar dat dat additioneel 356.000 euro gaat kosten en regulier 3,3 miljoen.

Een aanzienlijke prestatie om dit zo consequent op te schrijven. De organisatie steekt hiermee behoorlijk de nek uit, want volgend jaar gaat de Raad natuurlijk vragen of dit gelukt is.

Spanning tussen regulier en prioritair werk

De begroting moet nu voor de dagelijkse gang van zaken vertaald worden in de programmaplannen enerzijds en in de afdelingsplannen anderzijds. Het lastige daarvan zou kunnen zijn dat de afdelingen hun eigen bijdrage moeilijk terug kunnen vinden: die is namelijk verdeeld over de programma’s. Dat zou ook kunnen leiden tot het onjuiste gevoel dat de reguliere werkzaamheden minder belangrijk zouden zijn dan de prioritaire. Dat gevoel kan nog verder worden gevoed door de opmerking dat de voortgang van de prioritaire inspanningen in de Bestuursrapportage terecht komt en de reguliere inspanningen alleen voorzover deze afwijken van de norm. De opgave voor de organisatie is nu natuurlijk om de spanning tussen prioritair en regulier op te heffen.