Op het PGM Open van 7 februari 2013 hebben we weer een stap gezet in de ontwikkeling van ons vak. Met veel genoegen heb ik donderdag in De Fabrique rondgelopen, tussen 350 collega’s.

Dankzij de vele gesprekken, talks, twisters en reacties heb ik het gevoel dat we in twee jaar veel bereikt hebben. Het totaalbeeld (wat je als verstandige programma-freak zou moeten hebben) is voor mij als deelnemer gefragmenteerd. Mij blijft de uitroep van Mark Geljon erg bij: “Ik ben een programma-man!”

Coming out

Hij deed zijn coming out tijdens een “achter de schermen” over NXP. Mark nam de deelnemers mee in zijn prettig persoonlijke gekleurde verhaal over een transformatieprogramma bij NXP. Na het loskoppelen van de semiconductor business van Philips kreeg hij opeens de opdracht erbij het imago van NXP op te tillen naar het hoogste wereld-niveau in het verbinden van de dienstverlening met de klanten. Hij was duidelijk in zijn nopjes met de omvorming van zijn tijdelijke programma tot een benadering die nu voor NXP stuctureel is geworden. Hij wees drie factoren aan die het succes van het programma hebben bepaald: een hoge mate van toegankelijk inzicht in opdracht en stand van zaken, een serieuze poging tot het creëren van een werkelijke interesse in het programma van betrokkenen en diepgaande interactie met de stakeholders. Na een levendige discussie besloot Mark zijn bijdrage met het openknopen van zijn blouse waarmee een T-shirt zichtbaar werd met het motto: “ik ben een programma-man”. Een overtuigend verhaal dat onderstreept dat de persoon van de programmamanager doorslaggevend is.

Gepassioneerd en geloofwaardig

Dat werd voor mij ook duidelijk in de andere bijdragen die ik bijwoonde. Lia de Zoete en Marcel Mars die de competenties van de programmamanager op de agenda van 2013 willen zetten. Fons Meijer die in Tilburg als programmadirecteur het totale stationsgebied gaat verbinden met de stad. Ronald Camstra die voor Vestia de energie gaat losmaken bij gemeente, bedrijven en scholen om samen de leefbaarheid van buurten te verbeteren. En Marcel Pennings en Paul Roks die de programmamanager helden-allure willen geven. Prachtige visies die velen met hun verstand kunnen onderschrijven, maar pas met hun hart gaan volgen als de mens die de visie vertelt, dat gepassioneerd en geloofwaardig overbrengt.

In 2014 zouden we – gegeven de competenties die nodig zijn en die mijns inziens een vrouwelijk karakter hebben – een programmamanager moeten vinden die opstaat en roept: “Ik ben een programma-vrouw!”