Al eerder schreef ik al over de scriptie van Ben Norg. Hij heeft zich geconcentreerd op het besturen van programma’s. Hij concludeert dat in de huidige methoden van programmamanagement er weinig aandacht bestaat voor bijsturingsmaatregelen die een programmamanager kan nemen. Op basis daarvan komt hij met wat aanbevelingen hoe dat dan wel kan.

Aangrijpingspunten

Essentieel voor het nemen van de bijsturingsmaatregelen is volgens Norg dat de programmamanager inzicht heeft in de plek waar een opkomend issue zich kan voordoen. Vervolgens gaat hij na of hij er iets mee moet doen, wat hij moet doen en waar hij optreedt. Bedoeling is de issue op te lossen dan wel voor te zijn.

Het mooie hiervan is dat eventuele issues in feite de risico’s van een programma zijn. Risico analyse is een vereiste om de programmamanager goed toe te rusten voor het bedenken van goede bijsturingsmaatregelen. 

Context

Norg geeft tenslotte aan dat de manier van besturen afhankelijk kan zijn van de context: het type programma, de organisatie waar het programma wordt uitgevoerd en de programmamanager zelf. Bijvoorbeeld suggereert Norg dat veranderprogramma’s meer mogelijkheden bieden om maatregelen “af te dwingen” dan beleidsprogramma’s, omdat hij in dit laatste geval meer van samenwerking afhankelijk is. Ik vraag me af of dit laatste niet te veel uitgaat van een te eenzijdige kijk op organisaties als hiërarchisch en verticaal werkende organisaties. In veel gevallen kunnen ook de onderdelen binnen één organisatie als autonoom worden gezien waar niets afgedwongen kan worden, maar waar het stimuleren van samenwerking de enige weg is.