Deze week staat in het teken van Visie en Moed. Visie: de Engelsen zien een toekomst als één natie zonder bemoeienis van de EU. Daar geldt mijns inziens voor premier May meteen ook moed bij: doorgaan tot het bittere einde. President Macron heeft een stap naar de gele hesjes ondernomen: een gesprek waar alle vragen gesteld kunnen worden. De riscico’s hiervan zijn niet onaanzienlijk. Het zijn twee thema’s die horen bij het leiderschap van de programmamanager zoals beschreven door Prevaas cs.

Visie noodzakelijk

Voor programma’s is een visie noodzakelijk. Dat ben ik van harte eens met de auteurs. De visie geeft de richting aan waarheen het programma zich beweegt. Het is een beeld van de gewenste toekomst dat de programmamanager samen met medewerkers, belangengroepen en leidinggevenden heeft gemaakt. Het inspireert andere mensen om mee te gaan doen met het programma.

Dat is de leavers in Engeland goed gelukt. Veel Britten willen mee naar de zelfstandig toekomst, koste wat het kost. Schril daar tegenover staat onze premier: “Visie is als de olifant die het uitzicht beneemt”. Gelukkig zal hij nooit programmamanager worden, maar het land heeft er wel last van. Klimaat, veiligheid, werkgelegenheid allemaal onderwerpen waar Rutte cs. zich nauwelijks aan willen branden. Het lijkt zelfs op het andere thema, moed. Maar dan het ontbreken ervan: veel politici durven zich niet uit te spreken, bang voor kritiek en stemmenverlies.

Moed moet

In eerste instantie dacht ik: wat moet een programmamanager met moed? Als je de uitleg leest, wordt het duidelijker. Het gaat om het nemen van verantwoordelijkheid voor een actie. Daarmee stelt de manager zich kwetsbaar op. Ofwel hij/zij neemt een risico. Daar ligt natuurlijk de grens met overmoed. Het lijkt erop dat premier May die grens aan het overschrijden is. De vraag is of Macron ook overmoedig is. Hij heeft in ieder geval zijn nek uitgestoken, en gaat iets doen waar de Fransen niet aan gewend zijn: een niet-hiërarchisch gesprek voeren. Alles bespreekbaar maken en komen tot oplossingen die eerder onbespreekbaar waren.

De enige moed die de Nederlandse premier laat zien, is het in elkaar slaan van raddraaiers. En dan alleen nog op het spreekgestoelte van Nieuwspoort. Het enige dat hij laat zien, is dat schelden (oprotten) en geweld mag. Dan heb ik meer respect voor May en Macron.