Op 7 februari 2013 is het tweede PGM open gehouden. Inmiddels zijn er op de site verschillende presentaties beschikbaar. Dat is alweer een stap verder dan vorig jaar toen er alleen maar foto-impressies zijn verschenen. Je weet nu iets concreter wat er is gepresenteerd en welke vragen zijn besproken. Hoewel de lijst zeker niet compleet is, kan je al een goede indruk van het gebodene krijgen (www.pgmo.nl). Als je er niet geweest bent, kun je hier al wat inhalen.
Wat heb ik veel gemist
Na lezing van een heleboel bijdragen bekruipt je wel het gevoel dat je overal bij had willen zijn. Sheets zijn maar sheets, het verhaal wil je eigenlijk in zijn geheel horen. Het opvallende is dat ook in de evaluaties dit punt genoemd wordt: er was erg veel, wotkshoips sloten niet aan, weing mogelijkheid tot interactie tussendoor, welke ontwikkelingen of inzichten heb ik gemist? Dus het is niet verwonderlijk dat veel deelnemers vorostelden sessies meer dan één keer te organiseren (aantrekkelijk, want dat scheelt enorm in de voorbereidingskosten). Anderen vinden dat er al van te voren ingeschreven moet worden, zodat je zeker weet dat je “erbij” bent.
In de stuurgroep hebben wij daar uitgebreid over gesproken. We willen een niet-alledaags event neerzetten. We willen veel laten zien en veel collega’s laten experimenteren met allerlei werkvormen. We hebben een selectie moeten maken van collega’s die wel of niet een bijdrage konden leveren (bijna dertig mensen moesten we teleurstellen). Uiteindeijk komen we toch tot de conclusie dat het goed is, niet een te voorspelbaar programma in te richten en ook niet standaard een centrale opening, parallelsessies en een slotdiscussie te hebben.
Onzekerheid hét kenmerk van programma’s
Programmamanagers en hun helpers hebben nu juist met onzekerheden te maken: je moet maar afwachten wat het effect wordt of het het bedoelde effect is. Ook kunnen er zomaar dingen in de organisatie en daarbuiten gebeuren die je mooi bedachte plannen omver werpen. Juist programmamanagement is wel een doel hebben, maar niet exact weten wat gaat helpen. Dus proberen en opnieuw proberen. Een dergelijke doelgroep weet wat het is om met dit soort onzekerheden om te gaan.Het hoort derhalve bij het vak dat je niet alles kunt weten en meemaken.
Daarom is het zo belangrijk om de presentaties beschikbaar te stellen. Maar er is in de toekomst meer nodig. Bijvoorbeeld zou ik willen weten wat de antwoorden en conclusies in workshops waren, welke inzichten de deelnemers en de begeleiders hebben opgedaan. Verschillende organisaties hebben het er voor over gehad meer dan één deelnemer af te vaardigen: hebben zij vantevoren het werk verdeeld, hebben zij hun ervaringen uitgewisseld, hebben zij hun ervaringen met anderen binnen hun bedrijf gedeeld? Kortom, we zullen als vakgenoten nog meer moeten oogsten en vandaar uit verder werken aan het vak van programmamanagement.