Op de pagina’s van Fast Company heb ik een Flipboard-abonnement. Een leuk blad met een heleboel berichten over allerlei innovaties en organisatorische perikelen. Zo kreeg ik bijgaande bijdrage onder ogen (Fast Company). Die roept de vraag op hoe ambitieus doelen moeten zijn. Het geciteerde boek zegt dat je in tijden van grote opgaven, juist met kleine haalbare doelen moet gaan werken. Waarom?

Attitude

De schrijver stelt dat als je ontmoedigd wordt door de vele dingen die moeten gebeuren en het doel is hel ver weg, dat je dan klein moet beginnen om een veranderingsattitude op te bouwen en niet meteen het doel zelf moet willen bereiken. Verreikende doelen leiden tot verlamming.

Iets dergelijks zie je nu aan de economie. Op allerlei fronten zakken indicatoren in elkaar. De opgaves die we met elkaar hebben zijn groots en vergen verreikende doelen met bijbehorende langdurige inspanningen. Misschien moeten we toch maar klein beginnen. Geen grote projecten die drie jaar kosten om te beginnen en die alleen planners, adviseurs en ambtenaren werk geven. Kleine zaken die we meteen kunnen doen: die dubbele beglazing, de LED-lampen etc.

Richting

We kunnen op die manier “iedereen zijn steentje laten bijdragen”. Dat is waar de minister-president tenslotte toe opriep. Maar dan moet je zelf de richting van die kleine initiatieven aangeven. Obama heeft gekozen voor duurzaamheid, onderwijs en gezondheidszorg. In Nederland worden dergelijke richtingen snel weggepolderd, maar het is duidelijk dat energie en water een richting zouden kunnen zijn. Alleen vrees ik de grootse projecten van verdubbelingen van wegen, grote gebouwen en landinrichting. In wijken met kleine werkgelegenheid is meer te beleven. Opvang en bijles van kinderen, verzorging van ouderen en een soort microkrediet van startende ondernemers. Deze kunnen veel meer vruchten afwerpen.