Met Jo Bos en Hans Licht vorige week doorgepraat over de stand van zaken in programmamanagement. Mijns inziens zijn we de puberteit wel enigszins voorbij. We hoeven niet meer te twijfelen over ons bestaansrecht: met programma’s werken we duidelijk aan een onderscheiden klus van projecten enerzijds en reguliere operationele taken anderzijds. 

Vergelijking methoden

De afgelopen jaren hebben we bijvoorbeeld in het verband van de interessegroep Programmamanagement van de IPMA grote voortgang geboekt. De eerste jaren hebben we nog wel eens aan een methoden vergelijking gedaan (bijvoorbeeld tussen MSP en Sturen op Samenhang). De laatste jaren ligt de nadruk veeleer op de competenties van de programmamanager: dat is namelijk één van de kritieke succesfactoren.

Werken aan doelen of benefits

De taal van programma’s is onderscheiden van die van projecten: we werken aan doelen of benefits. Dat zijn naar hun aard geen resultaten waar je een strik omheen kan doen, maar situaties in organisaties of in de maatschappij. Daar moet je anders mee omgaan, aldus nu de communis opinio. 

Wat werkt niet

We weten ook wat niet werkt: namelijk veel planning & control in een “programma” opnemen. Dat was al niet alleen zaligmakend voor projecten, voor programma’s is dat maar een klein onderdeel van het werk. Het meeste werk is er voor een gecommitteerde programmamanager die communiceert met allerlei belangengroep binnen en buiten de organisatie. En zonder gecommitteerde opdrachtgever is deze programmamanager nergens. Ook daarover zijn we het eens. 

De PGM Open

Vanaf dat punt gaan we de komende jaren verder. Op 2 februari in ieder geval bij de PGM Open. Dit event is op zich al een teken van de volwassenheid van programmamanagement als onderscheiden discipline. Niet alleen voor managers afkomstig uit de projectwereld maar zeker ook voor managers afkomstig uit de wereld van complexe operationele processen: overheid en bedrijven in gelijke mate.