De nieuwe directeur van Prorail heeft het alweer gedaan. Zaterdag in de NRC tempert ze de verwachtingen die de Nederlanders van de organisatie mag hebben. Valt de Tweede Kamer alweer over haar heen. VVDer Apdroot:  “Ik wil gewoon een directeur die zegt: dit gaan we in orde maken. Als je dat niet waar kan maken, kan je beter maar gelijk stoppen. Of helemaal niet aan de klus beginnen.” Dat is een nogal overspannen verwachting als het gaat om veranderingen. Gout stelt dat ze geen ijzer met handen kan breken, kamerleden stellen daar tegenover dat ze dat juist wel moet doen.

Veel beloven is de norm

Dit is nu precies waar veranderprogramma’s aan te gronde gaan. Veel beloven en dan later moeten constateren dat je het niet haalt. Dat is kennelijk het Bokito-gedrag dat politici willen van onze directeur Prorail. Helaas is de organisatie werkelijkheid dat mensen moeten werken in complexe sociale en technische systemen. Veel hangt met veel samen. Om dat te ontwarren is lastig en vergt veel proberen en af en toe struikelen. Maar beter een kleine stap gemaakt die je daarna eventueel kan corrigeren dan grootse ontwerpen maken die nauwelijks gerealiseerd worden. Dat blijkt voor programma’s vaak een verstandiger strategie.

Gratuit gebral

Dat wil de daadkrachtige politicus die alleen maar uit is op korte termijn stemmenwinst, natuurlijk niet horen. Lekker schreeuwen vanaf de tribune en af en toe het veld op hollen, dat is de norm voor Kamerleden. Geen wonder dat de gewone werknemers en reizigers zich meer en meer afwenden van dit gratuite gebral. De reiziger moet het van NS hebben en de manier waarop deze samenwerkt met Prorail. De Kamerleden hebben ons opgezadeld met deze organisatorische complexiteit. De verwachtingen temperen is professioneel verstandig, maar politiek kennelijk naïef. Hoeveel meer bewijs wil je hebben voor de kloof tussen “Den Haag” en de rest van Nederland?