Allerlei verbeteracties, klein en fijn in de lijn, dat is toch eigenlijk geen programma meer. De lijn streeft gewoon doelen na en dat is dat. Dat is ongeveer de stelling die een collega van mij poneerde: “Theo, en dan moet jij geen hobby willen bedrijven door er persé een programma van te willen maken.” Deze dialoog roept bij mij de vraag op wanneer je van een dergelijke opgave wel een programma moet maken.

Geen apart programma

Voorop staat dat je een bepaalde opgave op verschillende wijzen kunt aanvliegen. Eén van de manieren is programmatisch. Kern daarvan is dat je doelen identificeert en bijbehorende acties. Een geheel apart programma ervan maken (inclusief organisatie en aparte besturing), moet je alleen doen als de omvang van doelen, inspanningen en middelen dat vergt. Stel dat je in een afdeling enkele verbeteracties wilt doorvoeren, dan kan je er wel op een programmatische manier mee omgaan, maar je moet er geen apart programma voor optuigen. En zeker geen programmamanager benoemen! In dat geval kan de afdelingsmanager dat gemakkelijk bijhouden. 

Voor mij is het dan niet zo interessant of dat dan een programma is. In ieder geval is duidelijk dat je er geen aparte en zware organisatie op moet zetten. Zeker verbeterprogramma’s, die het moeten hebben van de deskundigheid van de lijn en die je doet naast het reguliere werk, moet je niet zo zwaar op- en aanzetten. De speciale acties blijven overzichtelijk en de bijdrage aan de doelen is niet zo problematisch. Zo begeleidde ik gisteren een groep projectmanagers die meer willen doen aan kennisuitwisseling en professioneler projectmanagement. Met zijn alleen hebben zij de acties geïdentificeerd. Iedereen is ervan overtuigd dat het gaat helpen. Zij gaan die acties gewoon doen en kijken over vier maanden of de doelen dichterbij zijn gekomen. Gewoon in het reguliere werkoverleg.