Trots, je zou het woord niet meer durven gebruiken na de tirade van JP Balkenende. Ik lees het in het boek van Leen Zevenbergen (En nu laat ik mijn baard staan). “Zijn we nog een beetje trots?” vraagt hij in het deel over sprankelen. Hoe krijg je dat voor elkaar? Leen’s antwoord is kort en goed: het benoemen van de wens is de eerste stap op weg naar het bereiken van het doel.

Dat is een belangrijke gedachte voor de programmamanager. Zij is tenslotte vakmatig bezig om doelen dichterbij te brengen. Leen: “Door expliciet te benoemen wat we wilden, bereikten we al heel snel dat het bedrijf in de goede richting ging bewegen. Door de wens te benoemen, komt het doel al dichterbij. .. Door het te benoemen, door er veel over te communiceren en door er zichtbare acties aan te verbinden. Drie heel belangrijke stappen, die je alledrie moet doen. Met name dat laatste element, er concrete acties aan verbinden, ontbreekt vaak.”
Dat is ook precies wat een programmamanager moet doen: vanuit de doelen de acties identificeren noodzakelijk om het doel te bereiken. En zorgen dat de acties uitgevoerd worden, dat is het werk van de programmamanager. Even verder in de “baard”: “De meeste bedrijven nemen successen maar voor vanzelfsprekend aan. Terwijl het delen ervan essentieel is. Daar kun je niet genoeg over praten.” Kortom, JP zeg nu vooral wat onze successen nù zijn en niet teruggrijpen op de VOC-tijd.