Gisteren had ik een discussie met enkele programmamanagers. Eén van hen worstelde met een manager die opdrachtgever van zijn programma zou moeten zijn. De programmamanager vertelde dat hij in hun organisatie sponsor van het programma wordt genoemd. Hij typeerde zijn relatie met de opdrachtgever als “afstandelijk”, volgens hem dus geheel in lijn met de betekenis van het woord sponsor.
Categoriearchief: Beslissen
Gemiste kansen
Voor een professionele programmamanager is het volstrekt normaal eens terug te blikken op het programma en te zien waar zij/hij zaken anders had kunnen aanpakken. Tijdens de Twynstra Gudde programmatafel hebben enkele programmamanagers van bedrijven gereflecteerd op hun gemiste kansen in een programma. De inzichten die alle deelnemers opdeden, waren mijns inziens verrassend. Ik noem er slechts een paar.
Meestribbelen
Meestribbelen noemt een directeur van een gemeentelijke dienst het gedrag van sommige van zijn collega’s. Wij raakten aan de praat over zijn ervaringen met programma’s. Programma’s doen vergt dat organisaties samenwerken. En wel op alle niveaus van de organisatie: en de leiding en de medewerkers. Het fenomeen dat echter gaat werken, is veel welwillendheid maar geen levering van de afgesproken bijdragen.
Omgaan met bestuurders
Carolien Schippers managet vanuit de provincie Utrecht voor 17 partijen het programma Hart van de Heuvelrug. In dat programma, dat een gebied beslaat tussen Den Dolder en Leusden, wordt een doorlopende ecologische verbinding gerealiseerd. Maar ook doelen als meer woongebied, meer werkgelegenheid, meer recreatie en meer ruimte voor zorg worden in het programma gerealiseerd. In een ontmoeting met programmamanagers uit andere provincies heeft Carolien tijdens de meest recente programmatafel verteld hoe zij tussen bestuurders en ambtenaren haar weg heeft gevonden.
Sturen of coördineren?
Energiek ging de stuurgroep aan de slag met programmatisch werken. Dat zou de problemen die de betrokken organisaties nu ervaren van verkokering, blikvernauwing en weinig samenwerking een halt gaan toeroepen. Samenwerken aan doelen was het mantra van de betrokken leidinggevenden. De inmiddels aangestelde programmamanager schreef ook op dat in het programma gestuurd zou gaan worden. Dat zou betekenen dat de stuurgroep beslissingen zou nemen in de trant van welke projecten bijgesteld zouden worden. De leden van de stuurgroep waren er als de kippen bij om dat woord “sturen” te vervangen door “coördineren”.
Faalfactor 1: geen opdrachtgever
“Wat is de grootste faalfactor voor een project of programma?” Deze vraag is mij onlangs gesteld door een groep interim managers van Twynstra Gudde. Ik mocht er maar een kiezen, de belangrijkste. Ik kom uiteindelijk op de opdrachtgever: geen opdrachtgever is het ergst, veel opdrachtgevers iets minder erg. In beide gevallen ontbreekt het de projectleider of programmamanager aan directe een-op-een sturing. Verantwoordelijkheid, eigenaarschap en praktische toegankelijkheid zijn de redenen om zo lang mogelijk aan dit uitgangspunt vast te houden.