Het PlaNYC, waar ik het in mijn vorige weblog over had, voorziet in een heleboel maatregelen die het leven van de Newyorkers aangenamer moeten maken. De drijvende kracht erachter is burgemeester Bloomberg. Hij is de leider van het plan. Zijn staf is 16 man groot en is volledig toegewijd aan het zorgen voor de uitvoering van het plan. Eén van de kenmerken is publiciteit.

Onze groep sprak met Amy Chester die heeft meegeholpen het programma op te zetten. In tegenstelling tot haar verwachting werkt ze er nog steeds: geboeid door de opgave van Bloomberg om het plan ook echt te laten slagen. Zij streeft ernaar dat Bloomberg minstens twee keer per week een persmoment heeft in het kader van zijn programma: op de website is te zien dat dat in oktober goed is gelukt (persberichten).
Uiteraard gaat het om de herverkiezing van de burgemeester. Maar de zichtbaarheid van het plan en de persoonlijke betrokkenheid van de burgemeester leiden tot veel “zwaan-kleef-aan” reacties. De groepen die in een soort klankbordgroep meehelpen om draagvlak voor het plan te krijgen en te houden, zijn vol lof over de manier waarop het “mayor’s office” het plan managet. De dialoog met de groepen is geopend en de voortgang van het plan wordt serieus gemonitord. Via de macht en het gezag van de burgemeester kunnen veel obstakels in de ambtelijke organisatie opgelost worden. Dat is ondenkbaar in de Nederlandse situatie: bij ons vallen partijen over elkaar heen en kan de burgemeester zich niet op deze manier inzetten. Dat betekent veel vaart en slagkracht, iets wat de politieke partijen in Nederland elkaar niet gunnen.