Het hoort misschien niet bij deze tijd, maar bescheidenheid over wat we in programma’s kunnen beloven, zou eigenlijk dominant moeten zijn. Deze gedachte bekroop mij zaterdag nadat ik het college van Robbert Dijkgraaf had gezien en het interview met Ben Tiggelaar had gelezen. Mijns inziens lopen veel programma’s op de klippen door te starten met een grand design en torenhoge verwachtingen, die door macho-managers niet worden ontkracht.

Heelal en hemelvaart

Op Hemelvaartsdag (mooie samenloop trouwens!) vertelde Dijkgraaf in 45 minuten over de plaats van de mens in de ontwikkeling van het heelal.  “Een komma in een viertiendelig boekwerk.” Kortom, de mens als een nietige en tot bescheidenheid stemmende komma in de geschiedenis van het bestaan van de aarde.

 Een halve meter hoog

Ook zaterdag in de NRC een tot bescheidenheid oproepend interview van Ben Tiggelaar over zijn MBA in één dag. Mensen kunnen niet gemakkelijk veranderen, zo stelt hij. “Het is niet eens zozeer een kwestie van willen. Het is gewoontevorming die zich lastig laat veranderen. En als je iets kan veranderen, zijn de effecten vaak niet groot genoeg om boven de ruis in een organisatie uit te komen.” En even later is het: “We lopen iedere keer weer tegen biologische beperkingen op. We kunnen maar een halve meter hoog springen, maar we willen graag twee meter halen.” 

Kleine stapjes zijn al moeilijk genoeg

Dus twee oproepen tot bescheidenheid, die menig programmamanager zich ter harte zou moeten nemen. Het is niet zozeer de grote blauwdruk met de ambitieuze doelen, maar eerder het kleine stapje dat al lastig genoeg is. Media, politiek en maatschappij leiden helaas tot macho gedrag dat bestuurders verleidt tot niet minder beloven dan transformaties, cultuuromslagen, geïntegreerde oplossingen en geslaagde fusies om voor eens en altijd van budgetoverschrijdingen, computerstoringen, treinvertragingen, verliezen, klantklachten en ontploffingen gevrijwaard te zijn.